Neurologia jest podstawową i jedną z najdynamiczniej rozwijających się dziedzin współczesnej medycyny. Pozostaje w ciągłym styku z innymi dyscyplinami medycznymi.
Czym zajmuje się neurologia?
Neurologia jest dziedziną medycyny, która rozpoznaje i leczy choroby związane z układem nerwowym (zarówno obwodowym, jak i ośrodkowym). Ośrodkowy układ nerwowy składa się z mózgu oraz rdzenia kręgowego. Z kolei obwodowy układ nerwowy jest zależny od ośrodkowego – to wszystkie nerwy, które z niego wychodzą do innych narządów i tkanek znajdujących się w ciele.
Do najczęściej występujących chorób układu nerwowego należą zapalenie opon mózgowych, udar mózgu, nowotwory (oponiak, glejak), choroby neurodegeneracyjne upośledzające funkcje poznawcze (Alzheimer) oraz motorykę ciała (Parkinson). Nieco inną kategorię stanowią schorzenia o naturze napadowej – padaczka, bezsenność czy różnego rodzaju migreny.
Neurologia pozostaje w bardzo bliskim kontakcie z psychiatrią, która przede wszystkim stara sobie radzić z biochemicznymi zaburzeniami pracy mózgu.
Neurologia – rozwój dziedziny
Prężniej neurologia zaczęła rozwijać się w epoce renesansu. Za jej ojca uznaje się oksfordzkiego lekarza Thomasa Willisa. To właśnie on po raz pierwszy użył określenia „neurologia”, tym samy oficjalnie przypieczętowując powstanie nowej dziedziny medycyny. Do istotnych jego dokonań na pewno zaliczyć można stworzenie pierwszego pełnoprawnego atlasu anatomii mózgu. Niewątpliwie za ciekawą historię możemy uznać jego spór ze słynnym filozofem Rene Descartes’em (Kartezjuszem). Poszło o to, gdzie w mózgu miała być ulokowana dusza. Kartezjusz sądził, że jej miejscem jest szyszynka. Willis był przeciwnego zdania, wysuwając argument, iż mózgowia innych stworzeń też są wyposażone w szyszynkę, jednak nie mają duszy – uważał, że jej „domem” są jądra podkorowe.
Kształtu podobnego do obecnego neurologia nabrała dopiero w połowie wieku XIX. Wtedy można powiedzieć, że wyodrębniła się z szeroko pojmowanej „medycyny wewnętrznej”. Wtedy zaczęto bacznie analizować zgromadzoną przez tysiąclecia wiedzę o anatomii i funkcjonowaniu mózgu oraz pozostałych elementach układu nerwowego. Na pierwszy plan w tych bardziej usystematyzowanych dociekaniach wysunęła się paryska szkoła neurologii na czele z pierwszym profesorem z tej dziedziny, Jeanem Martinem Charcotem. Istotnym jego wkładem w rozwój dyscypliny niewątpliwie było stworzenie pierwszego medycznego opisu stwardnienia rozsianego. Ogółem stworzył on kliniczne fundamenty współczesnej neurologii.
